آخرالزمان اصطلاحی است در فرهنگ ادیان بزرگ دنیا به معنای آخرین دوران حیات بشر و قبل از برپایی قیامت.
در فرهنگ اسلامی آخرالزمان هم دوران نبوت پیامبر اکرم صلی الله تا وقوع قیامت را شامل می‌شود و هم دوران غیبت و ظهور مهدی موعود علیه السلام را.

در دوران معاصر عده‌ای از مفسران و متفکران مسلمان از قبیل مرحوم علامه طباطبایی، استاد شهید مرتضی مطهری، سید قطب، محمد رشید رضا، شهید سید محمد باقر صدر، … با اتکا به آیاتی از قرآن کریم استخلاف انسان در زمین فرمانروا شدن نیکوکاران زمین و پیروزی حق بر باطل را به رغم جولان دائمی باطل به عنوان سرنوشت آینده بشر مطرح کرده‌اند و آیات و روایات مربوط به تحولات آخرالزمان را بیانگر نوعی فلسفه تاریخ می‌دانند و به اعتقاد ایشان عصر آخرالزمان عبارت است از دوران شکوفایی تکامل اجتماعی و طبیعی نوع انسان چنین آینده امری است محتوم که مسلمانان باید انتظار آن را داشته باشند و نباید منفعل و دلسرد به ((حوادث واقعه)) بنگرند بلکه با حالتی پر نشاط و خواهان صلاح جامعه انسانی و آگاه از تحقق اهداف تاریخی انتظار باید سرشار از امید آمادگی و کوشش در خور این انتظار مقدس باشند، در چهارچوب این برداشت آخرالزمان قطعه معینی از تاریخ نوع انسان است که او باید در آن حرکت تکاملی تدریجی خود را تا تحقق وعده الهی ادامه دهد در حالی که در کتب علمای متقدم همچون “کمال الدین” شیخ صدوق و کتاب “الغیبه” شیخ طوسی چنین تفسیری از تاریخ نبوده و تحولات آخرالزمان امری است غیر عادی.
شناخت آخرالزمان در ادیان یهود، مسیحیت و زرتشتی نیز حائز اهمیت است نگاهی به دردها و آلام بشر اندیشمند امروز و غربت او در زوال فطرت پاک آدمی، چنین می‌نمایاند که در میان همه خواسته‌های ضد و نقیضش امروز یکی هست که همه در آن مشترک‌اند همه اقوام و ملل یک صدا خواهان “آزادی” هستند.
پیامبر اکرم (ص) فرمودند: مهدی از عترت و اهل بیت من است او در آخرالزمان ظهور می‌کند و نیز فرمود مژده باد شما را به ظهور مهدی او در آخرالزمان به هنگام سختی روزگار و فتنه و اختلاف و عدم امنیت می‌آید و خداوند به وسیله او زمین را پر از قسط و عدل می‌نماید.
امام باقر نیز می‌فرماید: دولت ما آخرین دولت‌هاست.