حسین بن روح و تقيه
ابو عبد الله بن غالب میگوید:
من سیاستمدارتر از حسین بن روح ندیده ام. وی به خانه «ابن یسار» که از نزدیکان و صاحبان مقام نزد خلیفه بود رفت و آمد میکرد.
اهل سنت نیز به او احترام مینمودند و او همه اینها را به اجبار و از روی تقیه انجام می داد.
روزی بر اساس نقشه طراحی شده دو نفر شیعه و سنی در خانه ابن یار مشاجره نمودند.
مرد سنی بعد از پیامبر صلى الله عليه وسلم ابتدا ابوبکر سپس عمرو پس از او عثمان و نهایتاً علی را افضل میدانست.
اما مرد شیعی بعد از پیامبر علی را افضلیت می‌داد وقتی دعوا بالا گرفت، حسین این روح گفت: «آنچه را که اصحاب پیامبر در آن متفق القولند ابوبکر عمر، عثمان و علی به ترتیب افضلیت دارند و اصحاب حدیث هم آن را تأیید میکنند ما نیز تصدیق می نماییم.
همه حاضران از این سخن حسین بن روح تعجب نمودند و سنیان از این سخن بسیار شاد شدند و او را بسیار ستایش و دعا نمودند و آنهایی را که او را رافضی (شیعه) میپنداشتند نکوهش نمودند.
من که همه چیز را میدانستم خنده ام گرفت.
آن چنان که نمیتوانستم از خندیدن خودداری کنم به همین ،خاطر آستینم را به دهان گرفتم چون میترسیدم که همه زحمت حسین بن روح را به باد دهم حسین بن روح متوجه من شد و نگاه معنی داری به من نمود وقتی به خانه بازگشتم بلافاصله در زده شد.
هنگامی که در را باز کردم حسین بن روح را دیدم که سوار بر قاطر خویش است و پیش از آن که به منزل خود نزد من آمده است .
رو به من نمود و گفت: بنده خدا! خدا تو را حفظ کند چرا خندیدی؟ کم مانده بود مرا به مخاطره بیندازی مگر آنچه نزد تو گفتم درست نبود؟
گفتم: پاسخ سئوال نزد شماست.
گفت: ای شیخ از خدا بترس من تو را حلال نمیکنم اگر سخن مـ من بر تو گران بیاید.
گفتم آقاجان مردی که امام زمان را ملاقات میکند و وکیل اوست تعجبی ندارد که این سخن را بگوید و نباید به سخن او خندید!
گفت: اگر یکبار دیگر تکرار شود با تو قطع علاقه میکنم. آنگاه خداحافظی کرد و رفت.